هر که شد محرم دل در حرم یار بماند            وان که این کار ندانست در انکار بماند
اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن            شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند
صوفیان واستدند از گرو می همه رخت            دلق ما بود که در خانه خمار بماند
محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد            قصه ماست که در هر سر بازار بماند
هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم            آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند
جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت            جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند
گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس            شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر            یادگاری که در این گنبد دوار بماند
داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید            خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند
بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد            که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند
به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی            شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

حافظ شیرازی

خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به “حافظ”، غزلسرای بزرگ و از خداوندان شعر و ادب پارسی است. وی حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شیراز متولد شد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. خاصه در علوم فقهی و الهی تأمل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت مختلف از بر داشت. “گوته” دانشمند بزرگ و شاعر و سخنور مشهور آلمانی دیوان شرقی خود را به نام او و با کسب الهام از افکار وی تدوین کرد. دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. وی به سال ۷۹۲ هجری قمری در شیراز درگذشت. آرامگاه او در حافظیهٔ شیراز زیارتگاه صاحبنظران و عاشقان شعر و ادب پارسی است.